MURAT ÇAKIR

HERKES HAKLI, BEN HAKSIZ

• admin
• 15 Temmuz 2025
• Yazar
• 1745 Görüntüleme

HERKES HAKLI, BEN HAKSIZ

Ne zaman içimden bir cümle çıkmak istese.. Bir başkasının sesi daha önce yükseliyor. Ben hep geri çekiliyorum. İçimde susan bir ben var artık. Konuşsa ne olacak ki? Zaten herkesin bir gerekçesi var.

Zaten herkes haklı.

Eşim haklı...

Yorgunluğu gözlerinden taşıyor. Evde yürüdüğü yollar bile alışkanlıkla ezberlenmiş. Bir sofrada eksik tuzun hesabı soruluyor da, Yıllardır eksik kalan bir teşekkürün lafı bile edilmiyor.

Ama o haklı… Ben onun ruhuna dokunacak bir kelimeyi bile bulamıyorsam, Haklı olan elbette o.

Çocuklarım haklı...

Sesimi yükselttiğimde gözlerindeki korkuyu görüp kahroluyorum. Ama sonra yeniden yapıyorum aynı şeyi. Dünyanın tüm yükünü çocuk gibi omuzlamışım, Ama onların çocuk olduğunu unutmuşum. Oyuncağını kaybeden bir çocuğun canı yanar. Ben bunu unuttum… Çünkü büyürken içimdeki çocuğu gömdüm. O yüzden onlar da haklı… Ben değil.

Dostlarım haklı…

Onlar aradığında meşguldüm. Ben aradığımda onların sessizliği beni üzdü. Ama düşünemedim belki onların da içi doluydu, Belki bir selamın gölgesine bile ihtiyaçları vardı. Ama ben o gölgeyi bile çok gördüm. Ben unuttum nasıldı dostluk, nasıldı kardeşlik… O yüzden haklı olan yine onlar.

Dünya haklı…

Çünkü ben yetişemedim beklentilere. Çünkü her yere koşarken hiçbir yerde olamadım. Ne zaman mutlu olmaya niyetlensem, Bir yerden bir kırık hatıra yetişti. Ne zaman gülmek istesem, Aynaya bakıp sustum. Kendi gözlerime bile anlatamadım içimi. O yüzden dünya da haklı…

Benim kadar yorulmuşken herkesin dünyasında, Benimki elbette ki sessizliğe gömülmeli.

Ben ne zaman haklı olmak istedim ki zaten? Zaten “haklıyım” dediğimde kimse kalmadı yanımda. Bir “özür dilerim”le geçiştirdiğim nice kırık kalp var. Bir “sus” dediğimde içine gömdüğüm ne çok duygu… Ve “anla beni” demeye bile cesaret edemediğim nice an…

Ben hep anladım... Anladıkça yok oldum. Dinledim.. Ama dinleyenim olmadı. Özveriyle dokundum.. Ama kimse “sen nasılsın?” demedi. Yine de kızmadım. Çünkü herkesin derdi kendine büyük. Benimkiler susulsun diye yaratılmıştı belki.

Ve şimdi buradayım. Koca bir hayatın ortasında, Kendime bile yabancı bir adam gibi duruyorum. Herkesin haklı olduğu bir hayatın kenarında..

Ben...

Sessiz, yorgun, haksız.

Evet...

Ben hep haksızım. Yoruldum ama yine de sustum. Kırıldım ama kırmak istemedim. Sevdim ama sevildiğimi söyleyemediler. Bekledim ama kimse dönüp bakmadı bile...

Size bir soru soracağım sadece: Herkes haklıysa.. Ben haksızım, değil mi?

Selam ve Dua ile
Murat ÇAKIR