HAŞİM AKIN

-YENİ- GERİYE NASIL DÖNSEK?

• admin
• 25 Aralık 2025
• Yazar
• 385 Görüntüleme

GERİYE NASIL DÖNSEK?

Çocukken saklambaç oynardık. Ebe olan arkadaşımız belli bir sayıya kadar sayar, ardından yüksek sesle “Önüm arkam, sağım solum ebe sobe!” diyerek sözde kendini güvene alırdı.

Keşke hâlâ çocuk olsaydık ve saklambaç oynamaya devam etseydik… Çünkü büyüdükçe gizlenmesi gerekeni unuttuk; saklanmayı değil, teşhiri öğrendik. Sağımız, solumuz, önümüz, arkamız her yönüyle teşhir hastalığıyla doldu. Ne gizlenecek, ne sakınılacak; neyin mahrem olduğu bilgisi elimizden kayıp gitti. Öyle bir maraza tutulduk ki devası zor…

1. İbadetlerde ihlas ve takvayı yok eden, yapılanı görünür kılma ve bununla övünme hastalığına İslam “riya” adını verir. Hadis-i şeriflerde riyanın “küçük şirk” olarak tanımlanması boşuna değildir. Sadakamız, namazımız, haccımız ve diğer ibadetlerimiz fotoğraflanıp paylaşılmadıkça sanki eksik kalıyor. Hac ya da umreden bir kare paylaşmayan kaç dostumuz kaldı? Paylaşınca sevap arttı mı, azaldı mı; bunu pek düşünmedik. “Sağ elin verdiğini sol elin bilmemesi” gerektiğini dillerimize doladık ama hayata geçirmekte isteksiz davrandık.

2. Sadece ibadetlerin değil, günahların da mahremiyetini yok ettik. Oysa kul ile Rabbi arasında kaldığında affa daha yakın olan hatalar vardı. Biz, sanki iyi bir iş yapıyormuş gibi günahlarımızı açıkladık; kulları da şahit kıldık ve affı zorlaştırdık. Atalarımız “İbadet gizli, kabahat de gizli” demişti. Biz ise hem ibadeti hem kabahati aşikâr ettik. Kullukta yarışamadık belki ama isyanda yarışır hâle geldik. Günahın reklamının, günahı çoğalttığını bildiğimiz hâlde buna devam ettik; artan mesuliyeti göze aldık.

3. Rabbimiz Rahmân sıfatının bir tecellisi olarak türlü nimetler verdi. Bazen vererek, bazen alarak imtihan etti. Oysa elimizdekini paylaşarak çoğaltmak, şükrederek bereketlendirmek varken övünmeyi tercih ettik. Yediklerimiz, gezdiklerimiz, giydiklerimiz başkalarının beğenisine sunuldu. Allah’ın verdiği nimetlere şükretsek artacaktı; biz hava atınca, kıskandırınca bereketini yitirdik. Eskiden pazar malzemesinin filede taşınması ayıp sayılırdı. “Buna fakir fukaranın gözü değmemiştir” diye pazarda tezgâhın arkasında duran meyve sebzeleri almak isteyen büyükler gitti de yerine övünmekle acıkan bir nesil türedi. Nimetler belki sayıca azalmadı ama nitelik olarak fakirleşti; bereket çekildi. Hayatımıza bakan, bunun aksini iddia edebilir mi?

4. Rabbimiz sadece mal değil; aileyi ve evlatları da nimet olarak verdi. Bunun ağır bir sorumluluğu vardı: evlatları iman ve Kur’an üzere yetiştirmek. Böyle evlatların anne-babasına cennet vesilesi olacağını bildik, çokça konuştuk. Ama nazar gibi nice musibetin kapısını da biz araladık. Evde kalması gereken özel hâlleri herkesle paylaştık. Olan vardı, olmayan vardı; haset eden vardı, plan kuran vardı. Yakup (a.s), oğullarına Mısır’a girerken “ayrı kapılardan girin” diyerek güçlerini gizlemelerini öğütlemişti. Biz ise övünç vesilesi hâline getirdik.

5. Hayatımızda çok özel anlar oldu: doğumlar, büyümeler, nişanlar, düğünler… En mahrem kareler başkalarının beğenisine sunulmadıkça eksik hissedildi. Eş dosttan kıskandığımız evlatlarımızın görüntüleri, hiç tanımadığımız insanların önüne serildi. Evde misafirleri kadın-erkek ayrı ağırlayan bizler, düğün salonlarında tüm sınırları kaldırdık. Dün “Batı’nın sapması” diye eleştirdiğimiz alışkanlıkları, bugün “çağın gereği” diyerek sahiplendik. Mahremiyet duygusu, nefisten taşan teşhir arzusu karşısında eridi.

6. Yorulduk, tatil yapmak istedik. Helal dairede kaldıktan sonra bunda bir sakınca yoktu. Ama tatilin huzurunu yaşamak yerine, paylaşım yarışına girdik. “Geçen yıl o daha çok beğeni almıştı, bu yıl ben geçmeliyim” düşüncesiyle sahte mutluluk pozları verdik. Ardından adı konulamayan manevi hastalıklar geldi: huzursuzluklar, çocuk sorunları, bereketsizlik… Oysa sadece orada olmanın, şükretmenin tadını yaşasaydık.

7. Hayatımızı kuşatan sosyal medyaya haddinden fazla güvendik. Dostluğu, tebliği, hatta tedaviyi orada arar olduk. Kaynağı belirsiz bilgiler, uydurma hadisler dolaştı durdu. Okumak yetmedi; paylaşmak zorundaydık. Çoğunu kimin ve hangi amaçla yazdığını bilemedik, merak da etmedik. Aile bireylerinin özel hayatı izinsizce teşhir edildi. Belki gizli kalması gereken bir görüşme, bir kareyle ifşa edildi. Ama “burada adet böyleydi.” Ne yediğimiz değil, neyi paylaştığımız önemliydi. Konya’ya gelip etli ekmek yememek değil, onunla poz vermemek ayıp sayıldı.

Geriye nasıl dönsek?
Top­tan bir niyet etmeye var mıyız?

Haydi Bismillah…